Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: «Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę». Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa; a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy ich, pozabijali. Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: «Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie». Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala zapełniła się biesiadnikami”.†

Gdzie jest nasze miejsce?
    Ten fragment Ewangelii mówi nam o uczcie weselnej, na którą zaproszeni goście nie przyszli, tłumacząc się różnorodnymi sprawami, które były dla nich ważniejsze niż podzielenie radości z gospodarzem.
    Bóg Ojciec zaprasza nas na ucztę, na której będziemy mieli możliwość przebywać z Chrystusem. Dzieje się to już teraz, podczas naszego ziemskiego życia. I do nas należy decyzja, czy chcemy z niego skorzystać. Odpowiedź natomiast wyraża się poprzez codzienne życie, postępowanie. Jednak bardzo często wiele ludzi na tyle pogrąża się w sprawy doczesne, że zapomina o tym zaproszeniu, oraz o tym, że udział w uczcie to okazja do bycia szczęśliwym, do odnalezienia prawdziwej radości w życiu. Podobnie jak w Ewangelii często zdarza się tak, że człowiek woli wykonać w niedzielę pewne prace domowe, niż pójść na Mszę św., lub obejrzeć film, niż się pomodlić. Może się wydawać, że nie ma w tym nic strasznego, jednak w rzeczywistości lekceważymy zaproszenie Ojca.
    Dzisiejsze Słowo Boże jest dla każdego zachętą do dokładania w swoim życiu wszelkich starań, aby wejść na ucztę Chrystusa w Jego Królestwie, gdyż właśnie tam jest nasze miejsce.