Нараджэнне дзіцяці амаль для кожнай жанчыны – самы шчаслівы момант у жыцці. Колькі радасці, эмоцый і чаканняў прыносіць у свет маленькі чалавек! Мары любячай матулі руйнуюцца ў адзін момант, калі дзіця страчвае здароўе.
    Выхоўваць дзіця з абмежаванымі магчымасцямі выпала на лёс многіх матуль. Сярод іх – Галіна Карэва. Пачуўшы страшны дыягназ сына, жанчына не апусціла рукі, не страціла веру ў Бога і людзей. Цягам 28-мі гадоў яна годна пераносіць усе выпрабаванні, з якімі сутыкаецца ў жыцці.

- Галіна Іосіфаўна, раскажыце, калі ласка, калі Вы даведаліся, што ў сына праблемы са здароўем?
    - Вадзім меў тады 3 гады. Мы жылі ў Лідзе, сын хадзіў у дзіцячы садок. Быў вельмі абаяльным хлопчыкам, выдзяляўся сярод дзяцей: любіў спяваць песні, часта залазіў на крэсла і расказваў вершы. Аднойчы Вадзіму стала блага, паехалі з ім у бальніцу... Дактары не адразу выкрылі захворванне. А калі агучылі, што ў сына пухліна галаўнога мозга, зямля сышла з-пад ног. Трэба было прыняць гэты нечаканы паварот лёсу і адказаць на выклікі, якія паставіла перад намі жыццё: альбо зламацца, альбо змагацца. Мы выбралі другое і пачалі барацьбу з хваробай. †

Я сышла з працы, паколькі добра разумела, што цяпер мая галоўная задача – быць побач з сынам і ахінаць яго сваёй любоўю ў хвіліны цярпення. Вадзіму зрабілі аперацыю, пасля якой ён 2 тыдні знаходзіўся ў коме. Увесь гэты час я практычна не выходзіла са шпіталя. Кожную раніцу а 6-й гадзіне ўжо чакала перад уваходам у рэанімацыйнае аддзяленне. У 7.30 прыходзіў доктар. Нічога не кажучы, прабягаў міма па лесвіцы і ішоў праверыць стан здароўя майго сына. Толькі пасля падыходзіў да мяне, вітаўся і распавядаў, як адчувае сябе Вадзім. Затым мне дазвалялі на некалькі хвілін зайсці ў палату. Пасля я накіроўвалася ў касцёл на св. Імшу, падчас якой малілася ў інтэнцыі свайго хлопчыка. Потым мела час на ўладжванне сваіх спраў, а вечарам ізноў была ў шпіталі. І так больш-менш выглядаў кожны чарговы дзень. Няма адпаведных слоў, каб выказаць маю ўдзячнасць лідскаму хірургу Іосіфу Барташэвічу, які тады змагаўся за жыццё сына...
    Наперадзе Вадзіма чакала прамянёвая тэрапія і доўгі курс рэабілітацыі. Мы літаральна жылі “на калёсах”:
    2 тыдні дома, 2 тыдні ў шпіталі. Рабілі ўсё, што на той момант было магчыма.
   
    - Як хвароба сына паўплывала на Ваш светапогляд?
    - Абставіны прымусілі мяне паглядзець на жыццё зусім з іншага боку, цалкам пераацаніць каштоўнасці.
    Сын захварэў у 1991 годзе, у час страшэннага дэфіцыту, калі людзі цэлы дзень стаялі ў чэргах, каб купіць тэлевізар, прыгожы дыван ці яшчэ нешта. Памятаю, кожны дзень па дарозе ў шпіталь я праходзіла міма гэтых натоўпаў. У галаве з’яўлялася думка, што ніякае матэрыяльнае багацце не можа быць жыццёвым прыярытэтам. Людзі часта бягуць, спяшаюцца, мітусяцца па дробязях і засмучаюцца, калі нешта не атрымліваецца. Але ці варта засяроджвацца на нейкіх бытавых праблемах? Калі ў мяне захварэла дзіця, усё адышло на другі план. Я зразумела, што трэба цаніць жыццё, умець спыняцца і глядзець навокал.
    Яшчэ я стала бліжэй да Бога. Калі Вадзіму рабілі аперацыю, я трывала ў маўчанні, малілася і чакала. Разумела: урачы робяць усё магчымае, і надзея застаецца толькі на Бога. Здараецца, што ў цяжкіх жыццёвых сітуацыях людзі пачынаюць шукаць ратунку ў знахараў, варажбітак і г. д. Адным словам, чапляюцца за кожную саломінку. У мяне нават не ўзнікала думкі, каб са сваімі праблемамі звярнуцца да іх. Вельмі ўдзячна Усявышняму за тое, што не дапусціў, каб я збочыла з правільнага шляху.
   
    - Выхоўваючы хворае дзіця, бацькі сутыкаюцца з праблемай інтэграцыі сваёй сям’і ў грамадства, і найперш – інтэграцыі дзіцяці. Ці мелі Вы падобныя праблемы?
    - Я лічу, што толькі змагацца за жыццё – недастаткова. Таму старалася зрабіць так, каб мой сын жыў паўнавартасна настолькі, наколькі гэта магчыма. Калі Вадзіму было 7 гадоў, ён пачаў вучыцца. Сыну было рэкамендавана надомнае навучанне. Але Вадзім часам наведваў школу, калі дазваляла здароўе. Там ён сустракаўся са сваімі сябрамі, весела бавіў час і не адчуваў сябе адзінокім.
    Сітуацыя змянілася, калі сын перайшоў у 6 клас.
    На той час мы пераехалі ў Гродна. Сябры Вадзіма засталіся ў Лідзе, ён пачаў сумаваць. Але тут на дапамогу прыйшлі айцы рэдамптарысты з парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля на Дзевятоўцы. Яны адсочваюць лёсы сем’яў са сваёй парафіі, ведаюць, хто чым жыве, каму якая дапамога патрэбна. Святары даведаліся, што ў парафіі з’явілася новая сям’я, і накіравалі да нас валанцёраў. Тыя бавілі з Вадзімам вольны час, разам нешта гатавалі на кухні, хадзілі на шпацыр, у тэатр. Хлопцы сталі для сына сапраўднымі сябрамі. Зараз некаторыя з іх маюць свае сем’і. Але пра Вадзіма не забываюць: тэлефануюць, прыходзяць у госці. Мяркую, у гэтым годзе збяруцца ў нас разам са сваімі сем’ямі, каб адзначыць Новы год.
    Дзякуючы святарам і манаскім сёстрам, якія служаць у гродзенскім касцёле на Дзевятоўцы, Вадзім прыступіў да Першай св. Камуніі. З-за праблем са здароўем мы доўга рыхтаваліся, а пасля чакалі адпаведнага моманту, каб сын змог самастойна пайсці ў святыню на ўрачыстасць. З Божай дапамогай усё атрымалася. Ён нават здолеў адхадзіць на набажэнствы ўсяго белага тыдня. Праз некалькі гадоў у гэтай жа парафіі Вадзім пабежмаваўся.
   
    - У грамадстве склалася меркаванне, што бацькі дзяцей-інвалідаў – глыбока няшчасныя людзі. А Вы, здаецца, сваёй цеплынёй і дабрынёй здольны абняць увесь свет. Як, нягледзячы на цяжкасці, не ўпасці духам?
    - Для кожнага чалавека важна палюбіць жыццё, навучыцца прымаць усё, што пасылае Бог. Узяўся за нейкую справу, а так не хочацца... Дык палюбі яе сваім сэрцам і душой, і зробіш усё належным чынам! Я навучылася дзякаваць Богу за свайго Вадзіма, бо гэта маё дзіця, дарагі сын, памочнік, радасць. Кажуць, што маці – апора для дзяцей. А ў мяне наадварот. Акрамя Вадзіма маю яшчэ дачку Ганну. І не магу сабе ўявіць, што б без іх рабіла. Бо калі мне цяжка і дрэнна, яны мяне шкадуюць і падтрымліваюць.
    Знаёмыя, якія так як я выхоўваюць дзяцей з асаблівасцямі развіцця, часта гавораць: “Гледзячы на цябе, хочацца жыць”. А я лічу, што гэта норма: кожная маці, калі імкнецца дапамагчы свайму дзіцяці, павінна трымацца з усіх сіл, каб жыць пазітыўна. Хачу сказаць усім бацькам: не ўпадайце ў крайнасці, не жальцеся на людзей.
    На самой справе, ніхтне хоча вас пакрыўдзіць, а, наадварот, працягвае руку дапамогі. Не рабіце людзям зла, беражыце сваю душу, бо яе вельмі лёгка можна загубіць...
   

Парады для бацькоў,    якія выхоўваюць дзіця-інваліда:     • Любіце сваё дзіця нягледзячы на стан яго здароўя.     • Будзьце актыўнымі, інтэгруйце дзіця ў грамадства.     • Шукайце пазітыўныя гісторыі.     • Вучыцеся разбірацца ў юрыдычных аспектах праблемы.     • Верце ў добрых людзей і дапамогу грамадства.     • Не засмучайцеся, калі ідзеце па вуліцы і здаецца, што на Ваша дзіця звяртаюць асаблівую ўвагу. На самой справе глядзяць на ўсіх дзяцей.     • Старайцеся атрымліваць асалоду ад бацькоўства.     Не стаўце хваробу ў цэнтр свайго жыцця. Ваша дзіця такое, якое ёсць – яго памяняць нельга.     • Падумайце, калі Вам зусім дрэнна, што ў людзей бываюць нашмат складанейшыя сітуацыі.     • Дапамагайце іншым.