Гэта, перш за ўсё, выклік праяўлення міласэрнасці адносна тых асоб, якія нас акружаюць: нашых блізкіх, членаў сям’і. Што гэта значыць? Мы павінны іх заўважаць, быць адкрытымі на іх праблемы, ахвотна ім дапамагаць. На першы погляд, гэтае заданне здаецца вельмі простым, але на самой справе гэта не так.
    Мы таксама павінны быць міласэрнымі і несці цяпло сваіх сэрцаў туды, дзе мы працуем, дзе часта бываем. Быць міласэрнымі ў Год міласэрнасці – гэта таксама выклік для сябе: трэба задумацца над тым, на што мы трацім свой час, як выкарыстоўваем Божыя дары. Мы павінны быць адказнымі за свае дзеянні. І ў гэтым нам дапамагае Эўхарыстыя. Сузіранне Хрыста ў табернаклі дае нам сілы, каб выправіць усё хісткае, каб узрастаць у дабры і выпраменьваць яго на іншых. †

---

   
Найбольшым праяўленнем міласэрнасці з’яўляецца абвяшчэнне Евангелля. Асабліва тут, на нашых землях, гэтая справа вельмі актуальная. Але абвяшчэнне трэба зрабіць сапраўды даступным для людзей, каб яно было эфектыўным: даходзіла да чалавечых сэрцаў і ўплывала на іх жыццё, змяняла яго ў лепшы бок.
   
    Вельмі важнае і актуальнае заданне ў сучасным свеце, які не спрыяе развіццю хрысціянскіх каштоўнасцей, – дайсці з Божым словам да людзей, асабліва да моладзі – будучыні не толькі Касцёла, але і ўсяго грамадства. Трэба зрабіць так, каб Божае слова было актуальным, каб людзі адчувалі каштоўнасць Хрыстовай навукі таксама і ў сваім жыцці.

---

   
    Галоўным выклікам, які стаіць перад каталіцкім Касцёлам у Беларусі, з’яўляецца абвяшчэнне Божай міласэрнасці і Божага слова ў тых рэаліях, у якіх мы жывём – гэта значыць, у сучасным свеце, які ўсё часцей можна назваць свецкім. Рэлігія губляе ў жыцці чалавека дастойнае месца, становіцца своеасаблівым культурным дадаткам. Таму важную ролю адыгрывае абвяшчэнне Евангелля, каб чалавек мог сустрэцца з Езусам міласэрным.
    Варта таксама памятаць аб тым, што міласэрнасць мае не толькі вертыкальнае вымярэнне: не толькі Бог прабачае чалавеку. Кожны павінен удзельнічаць у грамадскім жыцці і жыцці Касцёла так, каб заўважыць іншага чалавека, дапамагчы яму быць міласэрным і такім чынам даваць сведчанне Хрысту не толькі словам, але і сваім жыццём. Сёння гэта прыносіць значна большы плён. А ўсе сімпозіумы і кангрэсы, якія Касцёл арганізоўвае ў гэтым годзе, дапамагаюць абагаціцца і даюць новы імпульс для дзейнасці.

---

    Важна адкрыць для саміх сябе, што Пан Бог сапраўды міласэрны. І гэтая міласэрнасць праявілася ўжо ў стварэнні цэлага свету і нас, людзей. Навошта? Каб мы любілі Бога, праслаўлялі, каб служылі Яму так, як Ён служыць нам.
    Чарговае заданне – усвядоміць, што і нам неабходна міласэрнасць. Аднаўленне вартасці св. Імшы і рэлігійнага выхавання, адкрыццё нанова сакраманту паяднання – усё гэта вельмі важна для каталіцкага Касцёла ў Беларусі. Трэба таксама ўвасабляць у наша штодзённае хрысціянскае жыццё міласэрнасць да іншага чалавека.
    І яшчэ адзін момант, які з’яўляецца вялікім выклікам – мы павінны быць сапраўднымі, аўтэнтычнымі людзьмі, якія перакананы ў сваіх рэлігійных каштоўнасцях, і сведчыць пра іх не толькі ў Касцёле, у хрысціянскай супольнасці, але і ў тым асяроддзі, дзе людзі іх не раздзяляюць.