Чаму кароль пагарджаў падарункамі жабрака і смяяўся з яго?
    Чаму аднойчы манарх усё ж пачаў цаніць яблыкі жабрака?
    Ці не падобны мы часам да гэтага караля?
    Хто нагадвае ціхага, цярплівага і пакорнага чалавека?
    Дзе ўтоены найпрыгажэйшы дар, які нам пакінуў Хрыстос?
    Што гэта за дар?

Кожную раніцу багаты кароль збіраў даніну ў сваіх падданых. Ён сядаў на вялізным троне, усцеленым чырвонай матэрыяй, у руку браў залаты скіпітр, а на галаву ўскладаў карону, аздобленую каштоўнымі камянямі. Яму ўсяго хапала. У яго была цудоўная сям’я – жонка і дзесяць дзяцей, якім належалі ўсе багацці, вялікае каралеўства, шмат мудрых дарадцаў, войска і, што самае галоўнае, не было ніякіх ворагаў. Таму ён мог жыць спакойна і без страху. Здавалася б, кароль павінен быць шчаслівы, але так не было. Яму проста стала страшна сумна. Кароль спадзяваўся, што, можа, урэшце рэшт здарыцца штосьці, што зменіць яго манатоннае жыццё. †

Сярод розных падданых, якія штодзённа з’яўляліся ў двары, быў адзін жабрак. Ён прыносіў каралю яблык, а потым адыходзіў гэтак жа ціха, як і ўваходзіў. Кароль, які прывык атрымліваць шыкоўныя дары, прымаў падарунак з пэўнай іроніяй і паблажлівасцю. Калі толькі жабрак адварочваўся, кароль здзекаваўся з яго, а разам з ім – і ўвесь двор. Нават каралеўскія дзеці высмейвалі бедняка, за што мудрая нянька іх кожны раз папракала. Жабрак адчуваў, што ім пагарджаюць, але зусім не адчайваўся з-за гэтага. Ён вяртаўся кожны дзень, каб перадаць у каралеўскія далоні чарговы дар.
    Кароль прымаў яго як заўсёды. Яблык адкладваў у падрыхтаваны для гэтага выпадку кошык, што стаяў побач з тронам. У ім былі ўсе яблыкі, якія цярпліва і пакорна прыносіў жабрак.
    Аднойчы любімая каралеўская малпа ўзяла адзін яблык і ўкусіла яго, а затым, выплюнуўшы, кінула пад ногі каралю. Манарх анямеў ад здзіўлення, калі заўважыў унутры яблыка бліскучую жамчужыну. Ён адразу ж загадаў, каб разрэзалі ўсе яблыкі з кошыка. У кожным з іх знаходзілася такая ж жамчужына. Уражаны кароль адразу ж загадаў паклікаць да сябе жабрака і пачаў яго распытваць.
    – Я прыносіў табе гэтыя дары, – адказаў чалавек, – каб ты зразумеў, што кожны дзень цябе адорваюць незвычайным падарункам, якога ты нават не заўважаеш.