“Служыце адно аднаму, кожны тым дарам, які атрымаў, як добрыя дойліды разнастайнай ласкі Божай. (1 П 4, 10)

Вясна ў гэтым годзе прыйшла ранняя, цёплая і нейкая дзіўна радасная. Але больш за ўсё яе прыходу цешыліся дзеці, бо яны маглі цэлымі днямі гуляць на вуліцы. Усё было напоўнена вясеннім настроем, нават хадзіць у школу было весялей і лягчэй. І калі настаўніца сказала дзецям намаляваць вясну, усе з радасцю прыняліся за справу.
    Жэнька вельмі любіў маляваць. Ён узяў алоўкі і пачаў думаць пра вясну. Ён успомніў, як у мінулую нядзелю яны з мамай і татам паехалі за горад. Гэта было якраз у самым пачатку вясны. Яны ішлі па лесе. Снег толькі пачынаў раставаць, і зямля яшчэ была вільготнай. Неба было блакітнае і халоднае. Але ўсё ж адчуваўся прыход вясны: дзе-нідзе ўжо прабівалася свежая зялёная траўка, весела гаманілі птушкі, нібы цешачыся хуткаму цяплу і раздоллю. Іх радасць перадалася Жэньцы: ён радасна бегаў па лесе і крычаў на ўсё горла: “Вясна прыйшла! Вясна прыйшла!”. А потым, калі яны ўжо збіраліся ехаць дахаты, пайшоў першы веснавы дожджык. †

Гэты цудоўны дзень, які прынёс столькі радасці, так яскрава ўявіўся яму, што ён вырашыў тут жа перанесці свае ўражанні на паперу. Ён не проста маляваў, а як бы ажыўляў карціну, паступова пракручваючы ўсё, што з’яўлялася ў яго памяці. Гэты занятак цалкам паглынуў яго ўвагу, і калі празвінеў званок, малюнак быў скончаны.
    – Малюнкі абмяркуем на наступным уроку, – сказала настаўніца.
    Пасля перапынку шум у класе стаяў неверагодны. Усе наперабой крычалі, імкнучыся прыцягнуць увагу настаўніцы да сябе.
    – Цішэй, цішэй, дзеці, супакойцеся, – сказала настаўніца. – Мы паглядзім усе малюнкі па чарзе.
    Яна прапанавала ўсім па чарзе выйсці да дошкі і павесіць свой малюнак. Калі мітусня вакол малюнкаў улеглася, настаўніца падышла да дошкі.
    – Вы выдатна справіліся з працай! Як непаўторна кожны з вас перадаў дэталі і адценні вясны! У аднаго яна атрымалася радаснай і вясёлай, напоўненай цяплом і кветкамі, у другога – трохі сумнай і халоднай. Вы, напэўна, звярнулі ўвагу, што кожны малюнак нібы мае сваю гісторыю. Думаю, што вам хацелася б пачуць яе. Ну, хто жадае падзяліцца з намі?
    Галінка расказала, як яна разам з бацькамі ездзіла нядаўна ў Іспанію, таму на яе малюнку вясна была вельмі яркая, уся ў кветках і нават з морам. Дзімка, майстар на ўсякага роду гісторыі і аматар прыгод, які вельмі любіць бегаць у парк і гуляць там з сябрамі ў індзейцаў, намаляваў акружанае дрэвамі возера, па якім плыве пірога з двума хлапчукамі-індзейцамі, адным з якіх, напэўна, з’яўляецца ён сам...
    Так кожны падыходзіў да свайго малюнка і расказваў сваю гісторыю.
    Падышла чарга Жэні. Не паспеў ён пачаць, як некалькі дзяцей расчаравана працягнулі:
    – А дзе ж тут вясна? Гэта восень нейкая!
    – Ты што, усё пераблытаў? Глядзіце, ідзе дождж, і з дрэў ужо абляцела ўсё лісце.
    – Не, гэта зусім не восень – гэта вясна, самая сапраўдная вясна! Вы што, не бачыце? – крыкнуў Жэнька.
    – Жэня, растлумач, калі ласка, – сказала настаўніца. – Твая гісторыя, вядома ж, пра вясну, проста не ўсе яе зразумелі.
    – Лістоў на дрэвах няма, таму што зіма толькі-толькі скончылася. Снег растаў, але цяпло яшчэ не прыйшло. Глядзіце, на галінках дрэў можна ўбачыць набрынялыя пупышкі, у іх спяць лісточкі, таму што ім яшчэ холадна. Сонца няма, ідзе першы веснавы дожджык, а пасля яго абавязкова пацяплее, менавіта тады лісточкі і раскрыюцца. А тут, бачыце, дзве птушачкі сядзяць. Яны шукалі месца для гнязда, але пачаўся дождж. Сядзяць, прыціснуўшыся адна да адной, і грэюцца, чакаюць, калі ён скончыцца.
    – Дзякуй, Жэня. У цябе атрымалася прыгожая і трохі сумная гісторыя. Вось бачыце дзеці, як па-рознаму могуць успрымацца намі адны і тыя ж рэчы. Хоць мы ўсе думалі пра адно і тое ж, але кожны перадаў сваё адчуванне вясны так, як ён яе бачыць і разумее. А як вы думаеце, чаму?
    – У нас вочы розныя, ці што? – здзівіліся дзеці.
    – Вочы ва ўсіх нас уладкаваны аднолькава. Проста на тыя ж рэчы мы глядзім па-рознаму. Ва ўсім свеце вы не знойдзеце і двух аднолькавых людзей, а значыць, і ўспрымаюць яны ўсё не зусім аднолькава. Таму малюнкі ў вас атрымаліся такія непадобныя, – растлумачыла настаўніца.
    Усе намалявалі правільна – у нас ва ўсіх адна вясна. І выходзіць, што тыя, у каго было жаданне зразумець іншага, змаглі ўбачыць у кожным малюнку вясну!