ГРОДНА
Чацвер,
18 красавіка 2024 года |
Дом, у якім ніхто не жыў
У адным горадзе стаяў вялікі дом з каменнымі сценамі і парадным уваходам. Побач з ім раскінуўся гарадскі парк, дзе любілі гуляць дзеці. Часта яны пыталі:
– Мама, а хто жыве ў гэтым доме?
– Напэўна, ніхто.
І сапраўды, у дамах побач жылі людзі, а ў гэтым доме ніхто не жыў. Яго вокны былі шчыльна завешаны фіранкамі, а на дзвярах вісеў замок. Людзі даўно туды не ўваходзілі, таму балюча было глядзець на яго, ён здаваўся вельмі занядбаным і непрыступным. Людзі здзіўлена паглядалі ў яго бок:
– Што за дзіўны дом? Такі сумны і пануры.
†
– Мама, а хто жыве ў гэтым доме?
– Напэўна, ніхто.
І сапраўды, у дамах побач жылі людзі, а ў гэтым доме ніхто не жыў. Яго вокны былі шчыльна завешаны фіранкамі, а на дзвярах вісеў замок. Людзі даўно туды не ўваходзілі, таму балюча было глядзець на яго, ён здаваўся вельмі занядбаным і непрыступным. Людзі здзіўлена паглядалі ў яго бок:
– Што за дзіўны дом? Такі сумны і пануры.
†
А дом вельмі крыўдзіўся і здзіўляўся, чаго ж ўсе ад яго хочуць:
– Стаю сабе, нікога не чапаю... Што ім яшчэ не падабаецца? Можа, у мяне фарба на падаконніках абадралася? Ці флюгер пакрывіўся?
Вы і самі маглі б упэўніцца, што ў доме было ўсяго дастаткова: у кухонных шафах было досыць посуду, у сервантах – горы сервізаў, у пакоях для гасцей стаялі акуратна засланыя ложкі, а на ўсіх сталах былі засцелены абрусы. І цішыня. Толькі стол спрабаваў часам развесяліць прыгожы посуд:
– А ну, талеркі, станавіцеся ў шэраг!
– Для каго? – пыталі талеркі. – Хто нас напоўніць?
– Свечкі, злазьце з паліц!
– Для каго? Хто нас запаліць?
Тады стол пачынаў будзіць вялікую крыштальную люстру ў гасцінай:
– Люстра! Асвятлі хату! Бо ў цябе гэтулькі лямпачак, што і не злічыць.
– Няма каму мяне ўключыць, – адказвала люстра.
У хаце было так сумна і тужліва, што пачаліся сваркі. Лыжкі спрачаліся з відэльцамі, а крэслы з шафамі. Лесвіца буркліва рыпала на дывановую дарожку за тое, што тая збірае пыл, а ракавіна пакрыўдзілася на кран, бо з яго не лілася вада.
Паглядзеў на ўсё гэта дом і зразумеў: трэба штосьці рабіць. Але што?
– Можа, спытацца ў каміна? Ён вельмі мудры. Калі мяне будавалі, спачатку паставілі яго, а потым ужо ўсё астатняе.
Але камін так моцна спаў, што нічога не чуў і не заўважаў. Тады дом папрасіў мэблю і посуд дапамагчы яму пабудзіць камін:
– Давайце разам будзіць камін, каб ён падказаў нам, што рабіць. Шуміце гучней!
Што тут пачалося... Заляскаталі талеркі, зацокалі падсвечнікі, забразгалі нажы і нават вялікая люстра зазвінела сваімі крышталікамі. І камін прачнуўся.
– Што здарылася? Чаму вы пабудзілі мяне? – спытаў ён, пазяхаючы.
– Мне патрэбна твая рада, – звярнуўся да каміна дом. – Штосьці ў мяне не так, а што – я і сам не ведаю.
– Гэта вельмі проста, – адказаў камін. – Ты мог бы і сам здагадацца.
– У чым жа справа?
– Ёсць залатое правіла: дзяліся цяплом з усімі. Паглядзі на мяне. Я ніколі не затрымліваю цяпло ў сабе, а адразу аддаю яго іншым. Усе дамы ў горадзе таксама дораць цяпло і ўтульнасць сваім жыхарам. А ты стаіш адзін-адзінюткі і нікога да сябе не запрашаеш. Таму табе і сумна.
Дом вельмі здзівіўся і вырашыў добра запомніць гэтае правіла.
На наступны дзень дом з самай раніцы адчыніў вокны, рассунуў фіранкі і праветрыў пакоі. Люстэрка не магло паверыць, што ў ім адлюстроўваецца сонечнае святло. Адразу спыніліся ўсе спрэчкі.
– Шчоткі! Анучы! Вёдры! Памыйце падлогі і пратрыце пыл! Ды не шкадуйце вады!
Хутка ў хаце ўсё зазіхацела ад чысціні.
– Стол, рыхтуйся прымаць гасцей!
Тут жа талеркі павыстройваліся на бялюткім абрусе, відэльцы, лыжкі і нажы ляглі побач з імі, шклянкі акуратна сталі на свае месцы. Сталу хацелася нават танцаваць ад шчасця!
Да абеду дом адчыніў насцеж парадныя дзверы. Людзі здзіўляліся, бо яны яшчэ ніколі не бачылі такога прыгожага і ветлага дома. Калі яны заходзілі ўнутр, то адчувалі, што тут іх чакаюць.
– Паглядзіце! – ускрыкнула адна дзяўчынка. – Нават стол накрыты!
Дом вельмі добра запомніў правіла, якое яму падказаў камін, – “дзяліся цяплом з усімі!” Хутка ў доме, як і ў іншых дамах, з’явіліся жыхары.
– Стаю сабе, нікога не чапаю... Што ім яшчэ не падабаецца? Можа, у мяне фарба на падаконніках абадралася? Ці флюгер пакрывіўся?
Вы і самі маглі б упэўніцца, што ў доме было ўсяго дастаткова: у кухонных шафах было досыць посуду, у сервантах – горы сервізаў, у пакоях для гасцей стаялі акуратна засланыя ложкі, а на ўсіх сталах былі засцелены абрусы. І цішыня. Толькі стол спрабаваў часам развесяліць прыгожы посуд:
– А ну, талеркі, станавіцеся ў шэраг!
– Для каго? – пыталі талеркі. – Хто нас напоўніць?
– Свечкі, злазьце з паліц!
– Для каго? Хто нас запаліць?
Тады стол пачынаў будзіць вялікую крыштальную люстру ў гасцінай:
– Люстра! Асвятлі хату! Бо ў цябе гэтулькі лямпачак, што і не злічыць.
– Няма каму мяне ўключыць, – адказвала люстра.
У хаце было так сумна і тужліва, што пачаліся сваркі. Лыжкі спрачаліся з відэльцамі, а крэслы з шафамі. Лесвіца буркліва рыпала на дывановую дарожку за тое, што тая збірае пыл, а ракавіна пакрыўдзілася на кран, бо з яго не лілася вада.
Паглядзеў на ўсё гэта дом і зразумеў: трэба штосьці рабіць. Але што?
– Можа, спытацца ў каміна? Ён вельмі мудры. Калі мяне будавалі, спачатку паставілі яго, а потым ужо ўсё астатняе.
Але камін так моцна спаў, што нічога не чуў і не заўважаў. Тады дом папрасіў мэблю і посуд дапамагчы яму пабудзіць камін:
– Давайце разам будзіць камін, каб ён падказаў нам, што рабіць. Шуміце гучней!
Што тут пачалося... Заляскаталі талеркі, зацокалі падсвечнікі, забразгалі нажы і нават вялікая люстра зазвінела сваімі крышталікамі. І камін прачнуўся.
– Што здарылася? Чаму вы пабудзілі мяне? – спытаў ён, пазяхаючы.
– Мне патрэбна твая рада, – звярнуўся да каміна дом. – Штосьці ў мяне не так, а што – я і сам не ведаю.
– Гэта вельмі проста, – адказаў камін. – Ты мог бы і сам здагадацца.
– У чым жа справа?
– Ёсць залатое правіла: дзяліся цяплом з усімі. Паглядзі на мяне. Я ніколі не затрымліваю цяпло ў сабе, а адразу аддаю яго іншым. Усе дамы ў горадзе таксама дораць цяпло і ўтульнасць сваім жыхарам. А ты стаіш адзін-адзінюткі і нікога да сябе не запрашаеш. Таму табе і сумна.
Дом вельмі здзівіўся і вырашыў добра запомніць гэтае правіла.
На наступны дзень дом з самай раніцы адчыніў вокны, рассунуў фіранкі і праветрыў пакоі. Люстэрка не магло паверыць, што ў ім адлюстроўваецца сонечнае святло. Адразу спыніліся ўсе спрэчкі.
– Шчоткі! Анучы! Вёдры! Памыйце падлогі і пратрыце пыл! Ды не шкадуйце вады!
Хутка ў хаце ўсё зазіхацела ад чысціні.
– Стол, рыхтуйся прымаць гасцей!
Тут жа талеркі павыстройваліся на бялюткім абрусе, відэльцы, лыжкі і нажы ляглі побач з імі, шклянкі акуратна сталі на свае месцы. Сталу хацелася нават танцаваць ад шчасця!
Да абеду дом адчыніў насцеж парадныя дзверы. Людзі здзіўляліся, бо яны яшчэ ніколі не бачылі такога прыгожага і ветлага дома. Калі яны заходзілі ўнутр, то адчувалі, што тут іх чакаюць.
– Паглядзіце! – ускрыкнула адна дзяўчынка. – Нават стол накрыты!
Дом вельмі добра запомніў правіла, якое яму падказаў камін, – “дзяліся цяплом з усімі!” Хутка ў доме, як і ў іншых дамах, з’явіліся жыхары.
< Папярэдняя | Наступная > |
---|
Літургічны каляндар
Адзначаем
імяніны: | |
Да канца года засталося дзён: 258 |
Чакаем Вашай падтрымкі
Дарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.