Цікавую гісторыю абраза Езуса Міласэрнага распавёў на пачатку ўрачыстасці а. д-р Андрэй Шчупал CSsR, пробашч парафіі св. Юрыя ў Новай Рудзе.

Абраз Езуса Міласэр­нага прывёз з Вільні ў Новую Руду кс. Юзаф Грасевіч у 1956 годзе. Яго павесілі на сцяне паміж прэсбітэрыем і нефам, унізе змясцілі надпіс “Езу, давяраю Табе”. Пад абразом таксама павесілі найкаштоўнейшы вотум – залатую пласціну з надпісам “Езус, Валадар Міласэрнасці, давяраю Табе”. На сённяшні дзень невядома, куды знікла гэтая пласціна пасля таго, як касцёл закрылі. Дзесьці праз год кс. Грасевіча накіравалі ў 8-тысячную парафію ў Каменку, а духоўна апекавацца парафіянамі ў Новай Рудзе пачаў кс. Фелікс Сарока, святар з недалёкага Парэчча. Аднак за адмову хаваць на могілках самазабойцу, святара адсылаюць у Адэльск. І Новая Руда на доўгі час застаецца без апекі душпастара. Кс. Міхал Сапоцька не пераставаў клапаціцца, каб пераправіць абраз Езуса Міласэрнага з Новай Руды ў нейкае больш бяспечнае месца – у касцёл, дзе ёсць святар. Гэтую місію ён даручае кс. Грасевічу, які намаўляе мастака Сергіевіча намаляваць копію абраза, каб змясціць яе ў Новай Рудзе, а арыгінал перавезці ў бяспечнейшае месца. Парафіяне ўвесь гэты час працягвалі хадзіць у сваю святыню маліцца да цудатворнага абраза і так прывязаліся да яго, што нават чуць не хацелі, каб перадаць абраз у іншае месца.
    Праз нейкі час улады пастанавілі зрабіць з касцёла ў Новай Рудзе склад, што і было здзейснена ў 1970 годзе. Да касцёла пад’ехалі тры грузавікі, акружылі яго і пачалі выносіць усе рэчы. Адной з жанчын, маці с. Тэрэзы (Сафіі Грынь), удалося прарвацца ў касцёл, дзе яна ўзняла крык. Напалоханыя рэакцыяй жанчыны спусташальнікі перасталі разбіраць алтар. Такім жа цудоўным чынам удалося захаваць абраз Езуса Міласэрнага ў святыні – быццам не знайшлося драбін патрэбнай даўжыні, каб зняць яго са сцяны.
    Тагачасная палітычная сіту­ацыя была напружанай: заставалася небяспека знішчэння абраза, драўляны касцёл у Новай Рудзе маглі лёгка падпаліць. Кс. Міхал Сапоцька прапанаваў вярнуць абраз у Вільню і выставіць яго ў святыні, у якой для публічнага культу ён быў выстаўлены ўпершыню – у Вострай Браме. Аднак толькі ў 1982 годзе кс. Юзаф Грасевіч звярнуўся да вастрабрамскага вікарыя, сённяшняга арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча. Той адкінуў гэтую канцэпцыю, бо, па-першае, па палітычных прычынах ні касцёльныя, ні свецкія ўлады на гэта не пагадзіліся б. Справа ў тым, што абраз Езуса Міласэрнага разглядалі як прыклад польскага нацыяналізму: промні, якія выходзілі з грудзей Хрыста, інтэпрэтаваліся як польскія нацыянальныя колеры. Былі і іншыя прычыны немагчымасці змясціць абраз у Вострай Браме. Кс. Тадэвуш прапанаваў змясціць абраз Езуса Міласэрнага ў адзіным у Вільні выключна польскім касцёле Святога Духа, дзе ён калісьці захоўваўся. Так кс. Грасевіч трапіў да кс. Аляксандра Кашкевіча, тагачаснага пробашча віленскага касцёла і сённяшняга гродзенскага біскупа. Кс. Аляксандр Кашкевіч у выніку абраў адзін з алтароў, на якім павінен быў змясціцца абраз Езуса Міласэрнага. Аднак узнікалі цяжкасці з тым, каб пераправіць абраз з Новай Руды ў Вільнію – улады маглі перахапіць яго і знішчыць.
    Мастачка з Гродна Марыя Шоцік зрабіла копію абраза ў Новай Рудзе. Пасля гэтага пачалася складаная аперацыя па перадачы арыгінала абраза ў Вільню. Ёй кіраваў кс. Юзаф Грасевіч, з Адэльска з усім неабходным прыбылі с. Тэрэза Грынь з Інстытута Маці Божай Міласэрнасці, с. Цэцылія Абухоўская, сп. Ядзвіга Хітрушка, с. Тэрэза і кіроўца сп. Вацлаў. Уначы гэтыя ахвярныя людзі накіраваліся ў касцёл, дзе праз гарышча дэмантавалі частку драўлянай сцяны, уцягнулі абраз і павесілі замест яго копію. Скручанае ў рулон палатно абраза ўначы вывезлі ў Гродна. Так праз 30 гадоў абраз Езуса Міласэрнага быў вернуты ў Вільню, аднак не афіцыйна. Яго кс. Аляксандру Кашкевічу перадала с. Цэцылія Абухоўская падчас споведзі ў канфесіянале. Пасля гэтага абраз быў змешчаны ў падрыхтаваным алтары. Пазней рашэннем вільнюс­кага кардынала Башкіса абраз быў перанесены ў касцёл Святой Тройцы, дзе быў створаны першы ў Літве санктуарый Божай Міласэрнасці.