18 студзеня б.г. пачынаецца чарговы тыдзень, прысвечаны паўсюднай малітве за адзінства хрысціянаў, які прадоўжыцца да 25 студзеня 2010 г. Прапанаваны ў 1908 г. тыдзень Малітваў за адзінства хрысціянаў заўжды адзначаецца паміж днём успамінаў пра св. Пятра (18 студзеня) і днём памяці пра св. Паўла (25 студзеня), калі прыпадае свята Навяртанне св. Паўла.
   Тыдзень малітваў рэалізуе галоўную мэту экуменічнага руху: адзінства ўсіх хрысціянаў, сабраных у адным святым, паўсюдным і апостальскім Хрыстовым Касцёле.

Духоўнымі айцамі тыдня Малітваў за адзінства хрысціянаў былі два англіканскія пастары: П. Ватсан і В. Джонс, якія ў студзені 1908 г. былі ініцыятарамі святкавання актавы адзінства Касцёла. У 1910 г. падчас міжнароднага місіянерскага кангрэсу прадстаўнікі пратэстанцкіх і анкліканскіх Касцёлаў заклікалі хрысціян аб’яднацца. Гэтую дату лічаць пачаткам экуменічнага руху, плёнам чаго было паўстанне ў 1948 г. Экуменічнай рады Касцёлаў. †

Вельмі важнай падзеяй у развіцці сусветнага экуменічнага руху быў II Ватыканскі Сабор, на які былі запрошаны ў характары назіральнікаў прадстаўнікі пазакаталіцкіх Касцёлаў. Зацверджаны ў 1964 г. саборам дэкрэт “Unitatis redintegratio” прызнаў экуменічны рух за справу Святога Духа і заахвоціў увесці ў жыццё тыдзень Малітваў за адзінства хрысціянаў. Каталіцкі Касцёл стварыў цэнтр па справах адзінства хрысціянаў і пачаў дыялог з усімі хрысціянскімі Касцёламі цераз сустрэчы, размовы, супрацоўніцтвы і малітвы. Супольныя малітвы ўсіх хрысціянаў грунтуюцца на малітве Хрыста: “каб былі адзіны” “з дапамогай сродкаў, якія Ён жадае”.
    У дэкрэце пра экуменізм II Ватыканскі Сабор настойваў на паўсюднай малітве за адзінства хрысціянаў, пацвярджаючы сваю свядомасць, што гэты святы план паяднання ўсіх хрысціянаў у адзіны Хрыстовы Касцёл трэба рэалізаваць усімі спосабамі, хоць гэты план перакрочвае людскія сілы і здольнасці. У рамках тыдня Малітваў за адзінства хрысціянаў праходзяць канферэнцыі, сустрэчы і набажэнствы, якія арганізоўваюцца экуменічнай радай, канферэнцыяй епіскапатаў і іншымі органамі Касцёлаў розных краінаў. Падчас іх хрысціяне пазнаюць глыбей не толькі свае праблемы, але і супольна моляцца. Гэтыя кантакты прадбачаць і прыносяць плён у форме ўсякага магчымага практычнага супрацоўніцтва на розных узроўнях: душпастырскім, культурным, грамадскім, у плане евангелізацыі сваім сведчаннем жыцця. Такое супрацоўніцтва, якое грунтуецца на супольнай веры, багата не толькі братэрскім яднаннем, але і з’яўляецца аб’яўленнем самога Хрыста. У вачах свету супрацоўніцтва паміж хрысціянамі атрымлівае значэнне супольнага хрысціянскага сведчання аб сваёй веры і становіцца інструментам евангелізацыі, прыносячы карысць адным і другім.
    Падчас тых сямі дзён з 18 да 25 студзеня б.г. у кожнай святыні, як і ў нашай дыяцэзіі хрысціяне будуць маліцца за адзінства, таму што вераць у Бога, Адзінага ў Тройцы, а Езуса прызнаюць за Пана і Збавіцеля. І гэта не толькі - кожны асобна, але і -супольна ў калектывах, у якіх Евангелле пачулі і пра якія кожны гаворыць, што гэта – яго ўласны і Божы Касцёл. У сваёй энцыкліцы Ян Павел II “Ut unum sint” (“Каб былі адзіны”) пісаў: “Аднак амаль усе, хоць ра-рознаму тужаць па адзіным і бачным Божым Касцёле, які быў бы сапраўды паўсюдны і меў місію для ўсяго свету, каб гэты свет павярнуўся да Евангелля і такім спосабам атрымаў збаўленне на Божую хвалу”.