Два тыдні наведвальнікі сайта grodnensis.by мелі магчымасць паразважаць над пытаннем аб “сапраўднасці” сужэнства. Прапанаваная тэма, відаць, закранула нашых чытачоў – свае адказы пакінулі 162 інтэрнаўты. Вынікі апытання традыцыйна каментуе сацыёлаг рэлігіі кс. Валерый Аброшка.
   
   

Ці мяркуеце Вы, што, каб сужэнства было, як кажуць, “сапраўдным”, сёння дастаткова грамадзянскага шлюбу, ці трэба заключыць таксама касцёльны шлюб? ° Сапраўды важным з’яўляецца грамадзянскі шлюб (3,7%) ° Грамадзянскага шлюбу не дастаткова, трэба мець і касцёльны шлюб (30,2%) ° Сапраўды важны касцёльны шлюб, а грамадзянскі – толькі фармальнасць (59,9%) ° Цяжка сказаць (6,2%)

†

Брак – это священные узы, связывающие двух любящих людей. Брак относится к одному из семи таинств христианской религии. Это очень важное таинство, и если люди его принимают, то, разорвав свои отношения, они совершают грех, предают Бога.

В нынешнее время много молодых пар решаются связать свои отношения не только штампом в паспорте, но в первую очередь «закрепить их на небесах». Венча ние – это таинство, в котором супружеский союз благословляется Богом.
    Приятно наблюдать, когда еженедельно в любом костеле города можно видеть молодую пару, которая открыла дверь к Богу. Все это выглядит красиво, но через некоторое время многие влюбленные пары забывают, что месяц, год или двадцать лет назад они приняли на себя одно из семи таинств, что это не штамп, который может быть, а может и не быть (в случае развода). Венчание – это нечто большее, это преклонение перед Богом, перед своим супругом. †

Каталіцкі Касцёл не прыз­нае разводаў. Гэта значыць, што калі сужэнства сапраўднае, згодна з патрабаваннямі ККП, яно не можа быць разлучана. Але, як у свецкай, так і ў касцёльнай тэрміналогіі існуе такое паняцце, як “сепарацыя”. Што ж гэта такое?
    Сепарацыя з’яўляецца разарваннем або ўстры­маннем ад супольнага жыцця абодвух сужэнцаў з далейшым трываннем заключанага імі сужэнства. Інакш кажучы, сепарацыя вызваляе ад абавязкаў супольнага пражывання і выканання сужэнскага абавязку, але сужэнскі саюз надалей захоўваецца.
    Калі і па якіх прычынах можна вызначыць сепарацыю? Гэта рэгулююць каноны 1152-1153 ККП. Калі казаць пра прычыны, то сярод іх можна назваць наступныя: чужаложства, небяспека для жыцця або здароўя душы ці цела ад аднаго з сужэнцаў, невыкананне асноўных сужэнскіх абавязкаў. Хто ў такім выпадку можа ў Касцёле сцвердзіць сепарацыю? Па-першае, дыяцэзіяльны біскуп, па-другое, біскупскі суд, і па-трэцяе, самі сужэнцы, калі для гэтага існуе сур’ёзная прычына. †

Джоні – маленькае ільвяня – гуляў па афрыканскай саванне, атрымліваючы асалоду ад цёплых сонечных промняў. Джоні гарэзліва падскокваў і збіваў з галінак дрэў кропелькі, пакінутыя свежым ранішнім дожджыкам, любаваўся рознакаляровымі матылькамі і спрабаваў злавіць сонечных зайчыкаў, якія раз-пораз мільгалі паміж кустамі. Джоні нікога не баяўся ў саванне, бо ён быў у сябе дома і не меў ворагаў. Ды і хто захоча наклікаць на сябе непрыемнасці з боку каралеўскай сям’і львоў?
    Джоні бег, спяваючы вясёлую песеньку. Ён і не заўважыў, як наступіў усімі чатырма лапкамі на свежыя галінкі, што прыкрывалі глыбокую яму – пастку, зробленую паляўнічымі.
    – А-а-а! – закрычаў Джоні, валячыся ўніз. Ён разоў пяць перакуліўся ў паветры, пакуль не стукнуўся ілбом аб дно ямы, а зверху на яго пасыпалася лістота з галінак, якія прыкрывалі яе.
    – Дапамажыце! Выратуйце! – з усіх сіл крычаў Джоні.
    Першым яго пачуў даўганогі страус. Ён падышоў да ямы і зазірнуў у яе.
    – Джоні, гэта ты? – спалохаўся ён. – Малодшы каралеўскі сын! Вось бяда!
    – Паклічце, калі ласка, маіх маму і тату, – жаласна папрасіў Джоні. – Самому мне не выбрацца з ямы.
    Страус ведаў, што адразу пасля абеду львы спяць, і яны не любяць, калі іх турбуюць. Але нічога не зробіш, трэба дапамагчы Джоні. І страус вельмі хутка пабег, каб паклікаць бацькоў Джоні. †

Фрагмент паслання Святога Айца на Вялікі пост

Вера – гэта пазнанне праўды і прыход да яе (пар. 1 Цім 2, 4); любоў – гэта “прытрымліванне” праўды (пар. Эф 4, 15). Праз веру мы наладжваем прыязнасць з Панам; праз любоў мы жывём гэтай прыязнасцю і клапоцімся пра яе (пар. Ян 15, 14). Вера схіляе нас да прыняцця запаведзі Пана і Настаўніка; любоў дае нам бласлаўленне, каб прыводзіць яе ў дзеянне (пар. Ян 13, 13-17). У веры мы народжаныя як Божыя дзеці (пар. Ян 1, 12); любоў прыводзіць да таго, што мы пэўным чынам трываем у гэтым Божым сыноўстве, прыносячы плён Святога Духа (пар. Гал 5, 22). Вера дапамагае нам распазнаць дары, якія добры і велікадушны Бог нам даручае; любоў робіць іх плённымі (пар. Мц 25, 14-30). †

Экуменічнае набажэнства з прадстаўнікамі розных канфесій адбылося 27 студзеня ў гродзенскай катэдры. На ім прысутнічалі прадстаўнікі рыма- і грэка-каталіцкага Касцёла, праваслаўнай і лютэранскай Цэркваў.

Набажэнства ўзна­чаліў ксёндз біскуп Алясандр Кашкевіч. Яго Эксцэленцыя звярнуўся да ўсіх з прывітальным словам, у якім заахвочваў вернікаў да супольнай малітвы. Кс. біскуп на пачатку набажэнства заспяваў калекту – малітву, у якой вернікі выказвалі ўсе свае пажаданні, самае галоўнае з якіх – жаданне адзінства ўсіх хрысціян. Пасля распачалася літургія слова, падчас якой чыталася чытанне з Кнігі прарока Міхея. Словы з гэтага чытання закранулі ў сваіх разважаннях ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч і а. Андрэй Крот. Пасля чытання ўрыўка з Евангелля паводле Лукі свае пастарскія словы скіравалі да вернікаў прадстаўнікі розных Цэркваў. Так, прадстаўнік Беларускай праваслаўнай Царквы протаіерэй Аляксандр Хомбак звярнуўся да прысутных вернікаў з наступнымі словамі:
    – Дарагія браты і сёстры, хацелася б памаліцца за тое, каб Госпад даў нам радасць і сілы знаходзіць тых, хто мае патрэбу ў нашых хрысціянскіх дарах, каб з радасцю і адзінствам мы прабывалі ў любові Госпада нашага Езуса Хрыста. †

Дэканат Ашмяны

   Болтуп

Маёнтак вядомы з XVI ст. як уласнасць Сташкевічаў, потым – Маляевічаў, Віламовічаў, Верашчакаў і інш. У 1806 г. уладальнікам Болтупа стаў Енджэй Снядзецкі (+1838), вядомы ўрач, хімік і філосаф. Мясцовая капліца, як ужо дзеючая ад ашмянскай парафіі, адзначаецца з 1910-х гг. Магчыма, яна дзейнічала ў палацы Снядзецкіх.

   Святы Дух (ад 1949 г. Будзёнаўка)

З XVIII ст. (магчымая дата ўзвядзення – 1782 г.) тут была вядома капліца ад ашмянскай парафіі, але ўжо напрыканцы стагоддзя ўзгадваецца як “надруйнаваная”. Потым звесткі аб ёй увогуле губляюцца. †

Хрысціянская думка

Бенедыкт XVI
   Усё хрысціянскае жыццё з’яўляецца адказам на любоў Бога. Першым адказам з’яўляецца менавіта вера як прыняцце, поўнае здзіўлення і ўдзячнасці, нечуванай Божай ініцыятывы, якая нам папярэднічае і прыспешвае нас. І “так” веры азначае пачатак светлай гісторыі прыязнасці з Панам, якая напаўняе ўсё нашае жыццё і надае яму сэнс. Але Бог не здавольваецца тым, што мы прымаем Яго бясплатную любоў. Ён не абмяжоўваецца тым, што любіць нас, але Ён хоча прыцягнуць нас да сябе, перамяніць такім глыбокім чынам, каб мы паўтаралі за св. Паўлам: “...жыву ўжо не я, але жыве ўва мне Хрыстос” (Гал 2, 20).

Працягваючы нашыя разва­жанні ў Год веры над Божым дарам, якім з’яўляецца сама вера, давайце зноў у думках накіруемся ў Рым, дзе папа Бенедыкт XVI у чарговых катэхезах па серадах дае нам пэўныя падказкі, як развіваць веру і дзяліцца ёй.
    Многія людзі сёння заўва­жаюць, што яны яшчэ не падрыхтаваныя ці яшчэ не даспелі да веры ў Бога. Але праўда тое, што вера ў Бога не з’яўляецца нашым набыткам праз інтэлектуальныя намаганні або багаты жыццёвы вопыт, яна не з’яўляецца нашай заслугай, яна – дар ад Бога, які ўручаецца нам ужо ў момант сакраманту святога хросту. Бог хоча, каб мы клапаціліся пра гэты дар і не згубілі яго. Паводле Папы, вера сёння падвяргаецца шматлікім цяж­касцям, у выніку чаго людзі часта пакі­даюць яе, адкідваюць ці становяцца да яе абыякавымі. Яшчэ не так даўно ў хрысціянскай Еўропе быць веруючым лічылася нармальным, а той, хто не верыць, павінен быў абгрунтаваць сваё нявер’е. Цяпер усё наадварот: вернік павінен быць здольны да таго, каб абараніць свае рэлігійныя каштоўнасці ў свеце, што зноў становіцца язычніцкім.†

У апошні час, у сувязі з тым, што каталіцкі Касцёл перажывае Год веры, паўстае шмат публікацый, якія стараюцца заахвоціць верніка глыбей і больш свядома адносіцца да свайго духоўнага жыцця, да сваёй рэлігійнасці, адным словам – да сваёй веры. Аднак, трэба адзначыць, што ініцыятывы Касцёла на дадзеную тэму не маюць характару нейкай агітацыі!

Безумоўна, Касцёл, маючы наказ ад самога Езуса Хрыста “ісці і абвяшчаць Евангелле ўсім народам”, мае выразна місіянерскі характар, сутнасць якога ў тым, каб данесці Збаўчую Праўду да кожнага чалавека. Але, як падказваюць статыстыкі і розныя даследаванні, на свеце існуе вялікая колькасць людзей, для якіх вера – не пустое слова. Па афіцыйных даных, на дадзены момант саміх толькі католікаў больш за мільярд! Аднак, нягледзячы на такую пазітыўную статыстыку, вера для многіх ператвараецца ў да нічога не абавязваючую фармальнасць альбо, у лепшым выпадку, у сямейную традыцыю. На маю думку, Святы Айцец, абвяшчаючы гэты год Годам веры, хоча нагадаць самім хрысціянам сапраўднае значэнне хрысціянскай веры. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Вера дае нам тую ўпэўненасць, якая становіцца бяспечнай скалой у будаванні нашага жыцця: мы можам супрацьстаяць усім хвілінам цяжкасцей і пагроз, досведу цемнаты крызісу і часу болю, падтрымліваемыя верай, што Бог ніколі не пакіне нас у адзіноце, што Ён заўсёды побач, каб збавіць нас і прывесці да вечнага жыцця.
   
    Фрагмент катэхезы 30.01.2012, паводле wiara.pl †

2012 год

---

   9 чэрвеня  -  У францішканскім касцёле адбыліся святарскія і дыяканскія пасвя­чэнні айцоў францішканаў. Кс. бп Аляксандр удзяліў пасвя­чэнні дк. Андрэю Ахрэму і Каралю Бараноўскаму.
   23 чэрвеня  - У Лідзе ў пар. Бoжай Міла­сэрнасці адбылася II Дыя­цэзіяльная сустрэча настаўнікаў і выхавацеляў.
   26 – 27 чэрвеня  -  У Гродне адбыліся Вечары хрысціянскіх фільмаў.†