Кс. Уладзіслаў Сурвіла служыць у парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Лідзе з верасня 2012 г. Як і ўсе святары, выконвае простыя штодзённыя абавязкі: споведзь вернікаў, выезды да хворых, св. Імша, катэхезы і інш. Адным з прыярытэтаў святара з’яўляецца праца з моладдзю. Кожны ў парафіі ведае, што з прыходам у святыню кс. Уладзіслава, маладых людзей значна пабольшала. Таму пра сучасныя праблемы маладых людзей, іх асаблівасці і захапленні мы і паразмаўлялі з лідскім душпастарам.

- Ксёндз Уладзіслаў, якія галоў­ныя праблемы мала­дых людзей Вы маглі б назваць?
    - Па-першае – непаразуменне з бацькамі, аднагодкамі. Гэтая праблема існавала заўсёды. Прытым моладзі не хапае прыкладаў, узораў для кіравання ў жыцці. Вельмі шмат маладых людзей прыходзіць у Касцёл менавіта па прыкладзе нашай моладзі, якая ходзіць у святыню. Моладзь прыходзіць да Бога праз моладзь. Таму патрэбны прыклады, узоры. Таксама шмат асоб сустракаецца з праблемай выбару жыццёвага шляху. Маладыя людзі вагаюцца, думаюць, ці Бог іх кліча. Гэта асноўныя праблемы. †

Перыяд свят Божага Нараджэння – гэта незвычайны час. Гаворка ідзе не толькі пра рэлігійную сутнасць гэтых дзён, але і пра тое, што ў гэты час усё больш людзей хочуць дапамагаць патрабуючым. Прыгадваючы сабе постаць Езуса ў сімвалічнай убогай стайні, людзі стараюцца дапамагаць адзін аднаму бескарысліва, не разлічваючы на нейкую ўзнагароду, бо найлепшай узнагародай з’яўляецца звычайнае “дзякуй”.

Міласэрнасць, дабрачын­насць і ахвярнасць спа­дарож­нічалі Касцёлу з часу яго ўзнікнення, таму рабіць дабро – гэта абавязак кожнага хрысціяніна, бо любоў да бліжняга і спачуванне – задача кожнага чалавека, а таксама распазнавальны знак хрысціян.
    Адзін пісьменнік сказаў: “Я веру ў Хрыста і веру, што 800 мільёнаў хрысціян могуць змяніць аблічча гэтай зямлі. Тэарэтычна столькі ж павінна быць і хрысціянскіх валанцёраў”. Цешыць той факт, што сярод вернікаў знаходзіцца ўсё большая колькасць людзей, якія сваімі адносінамі да бліжняга набліжаюць здзяйсненне дадзенай вышэй думкі. Гэтыя дабрачынцы не паводле загаду, але з-за патрэбы сэрца падаюць далонь дапамогі тым, хто знаходзіцца ў складанай жыццёвай сітуацыі. †

- Хвала Хрысту, айцец.
    - Хвала Хрысту.
    - Вы мне сказалі прыйсці, я ў хуткім часе павінна стаць хроснай.
    - Вельмі добра, што Вы прыйшлі. А пакажыце, калі ласка, Вашу руку.
    - Руку? Навошта?
    - Так-так, руку.
    Што гэта ў Вас там такое?
    - Шнурочак чырвоны...
    Каб ад злых людзей абараніў...
    - Паверце, ад ЗЛЫХ ён Вас не абароніць!
   - З таго часу шнурочак я не нашу. Затое пастаянна бяру з сабою малітоўнік і царкоўную свечку!

Гэтую гісторыю я пачула ад адной маёй знаёмай. А яшчэ адну расказаў аднойчы на святой Імшы пробашч гродзенскага катэдральнага касцёла ксёндз Ян: “Прыехаў я аднойчы хрысціць дзіця. Маленькае яўна трывожылася, плакала. І раптам убачыў на яго ручцы чырвоны шнурочак. Тады бабуля (здаецца, менавіта так, прабачайце, калі памыляюся!) адказала, што гэта, каб абараніць дзіцятка ад сурокаў. «Ад якіх яшчэ сурокаў? – абурыўся я, – сюды ж ксёндз прыехаў!». Я загадаў зараз жа пазбавіцца ад гэтай вяроўкі. Як толькі гэта было зроблена, дзіця перастала плакаць. І я яго ахрысціў”. †

“Світы Трох Каралёў 2014” сабралі 630 тысяч чалавек
   “Світы Трох Каралёў” прайшлі ў гэтым годзе 6 студзеня ў 187 мясцовасцях па ўсёй Польшчы і за мяжой. У іх удзельнічала амаль 630 тысяч чалавек, у тым ліку 100 тысяч у Варшаве.
    Арганізатары адзначаюць, што даныя няпоўныя. Яны ўключаюць інфармацыю, сабраную толькі ў 140 мясцо­васцях. Паводле ацэнак, траса “Світы” ва ўсіх мясцовасцях склала ў суме 198 кіламетраў.
    “Мы можам смела сказаць, што сямейнае святкаванне і супольнае каледаванне ў грамадскай прасторы ў свята Аб’яўлення Пана стала традыцыяй, – гаворыць Мацей Мархэвіч з Фонду “Світа Трох Каралёў”. – Усё большая колькасць арганізатараў і ўдзельнікаў пацвярджаюць, што гэтага тыпу мерапрыемствы вельмі нам патрэбны: напоўненыя энтузіязмам і радасцю дзеянні назаўсёды ўпісваюцца ў новае функцыянаванне мясцовых супольнасцей”. †

Для сталых удзельнікаў Еўрапейскіх сустрэч моладзі, якія арганізуюцца экуменічнай супольнасцю братоў з Тэзэ, кожная сустрэча непаўторная, кожная заахвочвае ўвесь час нанова адкрываць сваё месца ў хрысціянскай сям’і маладых людзей Еўропы. Не была выключэннем і сёлетняя 36-я сустрэча моладзі, якая з 28 снежня 2013 года па 01 студзеня 2014 года адбывалася ў Страсбургу. Жыхары Страсбурга і прыгарадных мясцовасцей, якія прымалі каля трыццаці тысяч удзельнікаў Сустрэчы, аказаліся вельмі гасціннымі. Усіх удзельнікаў Сустрэчы прынялі ў свае дамы мясцовыя сем’і. Акрамя гэтага, сёлетняя Сустрэча моладзі была добра арганізавана. †

Божае Нараджэнне – свята, вельмі любімае многімі. Яно напаўняе нас радасцю, таму што мы збіраемся ў сямейным коле, дорым адзін аднаму падарункі і складаем пажаданні. Гэтае свята напоўнена таямнічасцю, якую цяжка акрэсліць словамі. Мы святкуем нараджэнне Хрыста. Нараджэнне Бога ў чалавечым целе. Бог стаў Чалавекам, стаў падобным да нас, каб мы сталі больш падобнымі да Яго.
    Святы Аўгустын напісаў, што “Бог стаў нашым даўжніком не таму, што Ён штосьці атрымаў ад нас, але таму, што абяцаў нам вялікія рэчы”. Божае Нараджэнне – час спаўнення гэтых абяцанняў. Бог прыходзіць для таго, каб людзі, якія неаднойчы рабілі няправільны выбар, якія ранілі сябе і іншых, не жылі ў свеце самападману. Бог прыходзіць, каб адкрыць нам праўду пра нас, пра нашае сэрца. Праўду пра тое, што мы хварэем на недавер да любові. Наша душа можа ізноў быць аздароўлена і навучыцца любіць, адчуўшы, як усемагутны і неабдымны Бог становіцца маленькім Дзіцяткам і кожны можа ўзяць Яго на свае рукі. †

На адным з пада­кон-нікаў старой самотнай хаты стаяла невялікая свечка, а побач з ёй ляжаў пачак запалак. Было гэта даўно, калі ў хатах яшчэ не было электрычнасці. У тыя часы свечкі па вечарах рупліва працавалі, асвятляючы ўсе куткі хаты.
    Калі пасля працоўнага дня стомленыя жыхары ішлі адпачываць, свечка і пачак запалак, застаючыся на падаконніку, пачыналі гутарку. Аднойчы пачак запалак заклапочана звярнуўся да свечкі:
    – Сяброўка, ты становішся ўсё меншай. Калі ты гарыш, ты растаеш. Будзь асцярожнай, а то аднойчы ад цябе нічога не застанецца!
    Свечка ўсміхнулася:
    – Калі я свячу, я сапраўды ахвярую сябе, але ў гэтым і ёсць маё прызначэнне, для гэтага я і была зроблена.
    – Знайшла чаму радавацца. Паглядзі, якая ты маленькая! Вось, калі б ты была агнём маяка і паказвала вялікім караблям шлях да прыстані, тады твае намаганні не былі б марнымі. †

“Вось зноў надышла вялікая і святая ноч Божага Нараджэння. Сёння нарадзіўся Езус. Той самы, які з Айца нараджаецца заўсёды, з Маці нарадзіўся толькі адзін раз, а ў нашых сэрцах можа нараджацца часта. Надышоў чаканы час, да якога мы рыхтаваліся праз увесь Адвэнт. [...]
    Нашу сённяшнюю сустрэчу мы распачалі дома з вігілійнай вячэры, якую мы перажывалі разам з блізкімі нам людзьмі. Дарагія Браты і Сёстры! Як птушкі ў свае гнёзды, людзі з розных бакоў вярнуліся гэтым вечарам у свае родныя дамы, вярнуліся, каб паламацца аплаткай, прабачыць адзін аднаму крыўды, каб прыгадаць сваіх памерлых, якіх ужо няма з намі пры вігілійным стале, каб пажадаць адзін аднаму найважнейшага – збаўлення, а на дадатак таксама здароўя, поспехаў, радасці, супакою, і таго, каб дачакацца наступных свят Божага Нараджэння. †

Дэканат Навагрудак

Карэлічы, вядомыя з 1395 г., з XV cт. знаходзяцца ў складзе Навагрудскага павета аднайменнага ваяводства ВКЛ; вялікакняжацкая маёмасць. Потым, з пачатку XVI cт., належалі Чартарыйскім, з другой чвэрці XVII cт. – Радзівілам. З 1594 г. вядомы як мястэчка. З 1795 г. знаходзяцца ў складзе Расійскай імперыі, з’яўляюцца цэнтрам воласці. У часы польскай улады – цэнтр гміны. З 1940 г. – цэнтр раёна на той час Баранавіцкай вобласці, у 1954 г. – раённы цэнтр Гродзенскай вобласці. Аднак звестак аб каталіцкіх святынях у старажытным мястэчку да 1920-х гг. у архівах пакуль не знойдзена. †

Абавязковыя святы

Кожны католік абавязаны ўдзельнічаць у святой Імшы кожную нядзелю, а таксама ў наступныя ўрачыстасці і святы:
- Святой Багародзіцы Марыі – 1 студзеня;
 - Аб’яўленне Пана (Тры Каралі) – 6 студзеня;
 - Святога Юзафа – 19 сакавіка;
 - Святых апосталаў Пятра і Паўла – 29 чэрвеня;
 - Унебаўзяцце Найсвяцейшай Панны Марыі – 15 жніўня; †

З пачаткам Адвэнту людзі пачынаюць планаваць, як будзе выглядаць святкаванне Божага Нараджэння ў іх сям’і. Некаторыя запісваюць на картках, што трэба купіць, іншыя пачынаюць марыць пра тое, што могуць атрымаць у падарунак, яшчэ хтосьці стараецца паклапаціцца пра знешні выгляд свайго дома ці кватэры – усё павінна быць адпаведна падрыхтавана на Святы. З кожным днём усё больш адчуваецца атмасфера надыходзячых Свят, а адначасова і перажыванні наконт таго, што яшчэ трэба зрабіць. Нарэшце здаецца, што ўсё ўжо зроблена і можна пачынаць. Надыходзіць вігілійны вечар, ламанне аплаткай, узаемныя пажаданні, усмешкі на тварах, падарункі, аб якіх ужо даўно марылася, супольныя размовы, св. Імша – Пастэрка, вяртанне дамоў і святкаванне Божага Нараджэння. Дні 25 і 26 снежня, цудоўная атмасфера, сустрэча са знаёмымі, паходы ў госці, смс з віншаваннямі. Бясспрэчна, Божае Нараджэнне – гэта сапраўдная казка. Некалькі дзён застаецца да Новага года, а потым пачнецца звычайнае жыццё, усё як заўсёды, нібы паводле заранёў напісанага плана. Аб радасці, якая перажывалася падчас Божага Нараджэння, ужо амаль ніхто не памятае: кожная казка калі-небудзь заканчваецца. Але як жа павінна быць на самой справе? †

Сіпозіум на тэму сужэнства і сям’і пад назвай “Не пакіну цябе ажно да смерці” прайшоў 14 снежня ў Мінску. Арганізатарам мерапрыемства выступіла Рада па справах сям’і пры Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі. Аб тым, якія праблемы ўздымаліся на мерапрыемстве і да якіх высноў прыйшлі ўдзельнікі сімпозіума, сёння на старонках “Слова Жыцця”.

У цэнтры Мінска на плошчы Незалежнасці ў Чырвоным касцёле 14 снежня абмяркоўваліся важнейшыя пытанні ролі сям’і ў грамадстве і яе стану ў ХХI стагоддзі. З дакладамі выступілі эксперты з Беларусі, Расіі і Украіны. Быў выяўлены шэраг праблем, якія сведчаць аб сённяшняй дэградацыі інстытута сям’і. Да іх выступоўцы аднеслі сужыццё пар, высокі паказчык разводаў, аборты, сурагатнае мацярынства, унутраныя і знешнія міграцыі як пагроза адзінства сям’і. †