Каталіцкі Касцёл дакладна на саракавы дзень пасля Божага Нараджэння, 2 лютага, адзначае свята Ахвяравання Пана, якое даўней называлі святам Ачышчэння Найсвяцейшай Панны Марыі. Гэты дзень вядомы таксама як свята Маці Божай Грамнічнай.

Гісторыя свята сягае дру­гой паловы V стагоддзя, калі ў Ерузалеме ва ўрачыстай працэсіі неслі запаленыя свечкі. Каля 540 г. у Канстанцінопалі ўспыхнула эпідэмія чумы, тады імператар Юстыніан распарадзіўся, каб працэсію перанеслі на 2 лютага і малілі Збаўцу аб дапамозе. Пад канец VII ст. папа Сергій I пастанавіў адпраўляць у гэты дзень упрашальную працэсію. Гэта спасылка на біблійнае апісанне, паводле якога на саракавы дзень пасля нараджэння, бацькі прынеслі Езуса ў святыню і ахвяравалі Богу, згодна з Законам Майсея. Гэта тады прагучалі прарочыя словы старца Сімяона, скіраваныя да Маці Божай: “А праз Тваю душу пройдзе меч”, што сталі злавесным прадказаннем Мукі Пана. †

Папа Францішак
    Хрыстос, які не можа быць падзелены, хоча прыцягнуць нас да сябе, да пачуццяў свайго сэрца, да свайго абсалютнага і вернага даручэння ў рукі Айца, да свайго поўнага спусташэння з-за любові да людзей. Толькі Ён можа быць правілам, прычынай, Тым, хто стварае наша адзінства.
    Знаходзячыся ў Яго прысут­насці, мы становімся больш свядомымі, што не можам лічыць падзелы ў Касцёле з’явай, пэўным чынам, натуральнай, непазбежнай для ўсякай формы грамадскага жыцця. Нашыя падзелы раняць Яго цела, раняць сведчанне, даваць якое перад светам мы закліканы. Дэкрэт аб экуменізме II Ватыканскага Сабору, цытуючы разважаемы намі тэкст св. Паўла, сцвярджае: “Хрыстос Пан заснаваў адзін адзіны Касцёл, у той жа час многія хрысціянскія супольнасці ўяўляюцца людзям як сапраўдныя спадкаемцы Езуса Хрыста. Усе вызнаюць, што з’яўляюцца вучнямі Пана, нягледзячы на тое, што маюць супярэчлівыя перакананні і накіроўваюцца рознымі дарогамі, нібы гэта сам Хрыстос падзелены”. А пазней дадае: “Гэты падзел адкрыта супрацьстаіць волі Хрыста і псуе свет, а яшчэ прыносіць шкоду найсвяцейшай справе абвяшчэння Евангелля ўсім стварэнням” (Unitatis redintegratio, 1).
   
Фрагмент гаміліі падчас Нешпараў у свята Навяртання св. ап. Паўла і на заканчэнне Тыдня малітвы аб еднасці хрысціян, 25.01.2014 †

•  У Бангладэш мусуль­ман­скія экстрэмісты забілі маладога католіка Авідзіё Марандзі, які арганізаваў у сваёй вёсцы дэманстрацыю, якая асуджала нянавісць мусульман да хрысціян. Падзеі адбываліся ў двух дыяцэзіях, дзе экстрэмісты нападалі на кватэры хрысціян, якія ўдзельнічалі ў выбарах.
   
    •   Брытанскі журналіст Джэймс Харынтан, які з’яўляецца атэістам, у онлайн-інтэрв’ю для газеты “The Guardian” напісаў, што яго васьмігадовая дачка выразіла жаданне прыняць хрост у каталіцкім Касцёле. Як падае журналіст, пасля пераезду ў Францыю яны з жонкай аддалі сваю дачку ў каталіцкі дзіцячы садок. Затым яна ўвесь час задавала ім розныя пытанні, якія датычылі Бога, жыцця, свету. Нягледзячы на тое, што бацька не разумее памкненняў сваёй дачкі, ён, усё ж, як сам сцвярджае, ганарыцца ёю. †

Слова “сакрамант” паходзіць ад лацінскага “sacra­mentum”. Ён узяты з тэалогіі Рымскага права, дзе “sacramentum” азначала пэўную грашовую суму, складзеную ў святым месцы тымі, хто вядзе спрэчку ў судзе. Хто прайграваў, той аддаваў грошы на патрэбы святыні. Другім значэннем гэтага слова з’яўляецца салдацкая прысяга на вайсковым сцягу. З гэтай нагоды адбывалася цырымонія ў гонар падземных бостваў. Трэцяе значэнне – прысвячэнне сябе ваенным справам, якія спалучаліся з містэрыямі ў гонар бога Бахуса. Айцы Касцёла пад словам “сакрамант” разумелі ўтоеную ісціну, таямніцу і хрысціянскія абрады.
    З IV стагоддзя тэрмін “sacramentum” азначае абрад, устаноўлены Хрыстом, разам з усім тым, што Хрыстос з ім звязаў. У такім значэнні св. Цыпрыян (+258) называе Эўха­рыстыю таямніцай му­кі Пана і нашага збаўлення. Сакраманты з’яўляюцца сапраўднымі лутургічнымі актамі, хаця разам з культавым значэннем у свядомасці вернікаў замацавалася тое, што яны з’яўляюцца бачнымі знакамі ласкі, якую яны азначаюць і выконваюць. Усе сакраманты скіраваны да Эўхарыстыі, з якой мы чэрпаем Божае жыццё больш за ўсё. †

Кард. Станіслаў Дзівіш запусціў гадзіннік, які адлічвае час да кананізацыі бл. Яна Паўла II.
   Падзея адбылася падчас прэс-канферэнцыі, на якой таксама была прэзентавана нетыповая манета, падрыхтаваная Папскім манетным дваром разам з Музеем манет і медалёў Яна Паўла II у Чанстахове. Манета ў выглядзе Польшчы (афіцыйная дата выпуску – 27 красавіка 2014 г.) важыць 100 унцый – звыш 3 кілаграмаў. Яна выканана са срэбра 999,9 пробы.
    Матывы, якімі яна аздоблена, звязаны з постаццю Яна Паўла II. Гэта, між іншым: 27 дыяментаў (сімвалізуюць гады Пантыфікату), аблічча Маці Божай Чанстахоўскай, а таксама панарамы Кракава і Ватыкана.
    У суме будзе адчаканена 100 манет, 99 з якіх трапяць у продаж. 55 будуць даступны ў Польшчы, а астатнія трапяць у калекцыі калекцыянераў па-за яе межамі. Манету з нумарам “0” атрымае падчас Сусветных дзён моладзі ў 2016 годзе папа Францішак. †

“Чалавеку, які не верыць у Бога, так складана жыць!” – думала я. Людзі наўмысна адпіхваюць ад сябе Айца, бо імкнуцца да арыгінальнасці, непаўторнасці, самастойнасці... Але мяне гэта не ўражвала. Мне было іх шкада. Шкада тых, хто гаварыў: “Я ахрышчаны, але хрысціянства мяне абмяжоўвае, таму я захапіўся будызмам. Я сам вольны выбіраць сваю веру”. Гэта мяне не ўражвала ніколі. Але я проста не магу паверыць сваім вачам, калі бачу ў касцёле моцных мужчын, якія, стоячы на каленях, цалкам аддаюцца Богу ў малітве. Вось гэта мяне захапляе! Калі чалавек, які ў трыста разоў больш за іншых мог бы крычаць “я сам!”, у такой пакоры стаіць перад Панам. У гэтым я бачу Божую магутнасць. І Божую любоў. Бо мы атрымліваем паводле жадання сэрцаў нашых: “Прасіце і будзе дадзена вам” (Мц 7, 7). І калі волат-велікан, як дзіця, прыходзіць да Айца, то ці ўспомніць Ён пра моц ягоную? Ён абдыме свайго сына, выслухае і дасць суцяшэнне... І ў гэтым вялікая Божая міласэрнасць. †

У Катэхізісе Каталіцкага Касцёла чытаем, што хрост – гэта брама духоўнага жыцця і іншых сакрамантаў; ён вызваляе людзей ад граху, адраджае іх як Божых дзяцей і праз упадабненне да Хрыста ўключае ў супольнасць Касцёла (параўн. ККП 849, ККК 1213). Адпаведным і ўласцівым месцам хросту з’яўляецца ўласны парафіяльны касцёл дарослай асобы або бацькоў дзіцяці, аднак па слушнай прычыне хрост можа быць удзелены ў касцёле іншай парафіі, а нават па-за касцёлам (параўн. ККП 857). У такім выпадку дарослы кандыдат да хросту або бацькі дзіцяці (прынамсі адзін) павінны звярнуцца да свайго пробашча ці іншага ўпаўнаважанага святара, каб атрымаць дазвол на хрост у іншай парафіі. Пазней ім неабходна прадставіць атрыманы дакумент у парафію, дзе мае адбыцца хрост.
    Пра іншыя патрабаванні, звязаныя з хростам, можна даведацца ў кожным касцёле (у парафіяльнай канцылярыі).

“Усё магу ў тым, хто ўзмацняе мяне”.(Флп 4, 13)

У хаце, што стаяла на беразе возера, у вядзерцы з вадой плавалі рыбы. Трапілі яны туды не па сваёй волі – іх злавіў у возеры рыбак. Ён якраз збіраўся іх пачысціць, каб потым засмажыць на вячэру. Ён выцягваў адну рыбіну за другой. Была сярод гэтых рыб адна маленькая залатая рыбка, якая ніяк не хацела трапляць на патэльню. Яна не губляла надзеі вярнуцца ў халодную ваду роднага возера. Вядома, яна не ведала, дзе засталося яе возера, але спачатку ёй трэба было выбрацца з гэтага вядзерца. Усяго адзін скачок – і яна апынулася на падлозе. Рыбак убачыў залатую рыбку, злавіў яе і кінуў назад у вядзерца. Праз пару хвілін рыбка ізноў скакала па падлозе хаты. Рыбак раззлаваўся, схапіў рыбку і зноў кінуў у ваду. Але яму стала цікава, і ён уважліва стаў разглядаць гэтую маленькую рыбку ў прыгожым залатым уборы, якая так хацела жыць. Было відавочна, што яна адрознівалася ад другіх рыб. Калі рыбак апусціў руку ў ваду за наступнай рыбай, залатая рыбка зноў выскачыла з вядзерца. Побач са сталом стаяла вялікае вядро. Рыбак выліў ваду разам з рыбамі з маленькага вядзерца ў вялікае вядро і працягваў працаваць. Але кожны раз, калі ён апускаў у вядро руку за наступнай рыбай, маленькай непаседзе ўдавалася вышмыгнуць. †

У 1917 г. у Фаціме (Партугалія) мелі месца аб’яўленні Маці Божай, падчас якіх Панна Марыя прадказала гісторыю чалавецтва ў ХХ стагоддзі, пераслед Касцёла і яго адраджэнне.
    У 2017 г. будзе святкавацца юбілей 100-годдзя фацімскіх аб’яўленняў.
    Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі зацвердзіла трохгадовы цыкл падрыхтоўкі да юбілею. Зыходзячы з фацімскіх аб’яўленняў, год 2014 будзе Годам малітвы, 2015 – Годам навяртання, 2016 – Годам надзеі. Гэтае рашэнне было прынята на 55-ым пленарным пасяджэнні Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, якое адбылося 22 лістапада 2013 г. у Пастаральным цэнтры ККББ у Мінску.

13 мая 2009 г. у каталіцкім Касцёле ў межах падрыхтоўкі да 100-годдзя аб’яўленняў Маці Божай у Фаціме распачалася Вялікая Фацімская Навэнна. Яна павінна дапамагчы ў духоўнай падрыхтоўцы да ўспаміну такой вялікай падзеі з гісторыі каталіцкага Касцёла ХХ стагоддзя, якой было аб’яўленне Маці Божай тром дзецям у партугальскім гарадку Фаціма 13 мая 1917 г. Падрыхтоўка да гэтай значнай падзеі мае таксама сваё вымярэнне і ў Касцёле Беларусі. Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі зацвердзіла трохгадовы цыкл падрыхтоўкі да гэтага юбілею. Абапіраючыся на Фацімскае пасланне, было прынята рашэнне, што 2014 год будзе Годам малітвы, 2015 – Годам навяртання, а 2016 – Годам надзеі. Аднак пачнём спачатку. †

Дэканат Навагрудак

Да 1908 г. вёска, як і сёння, мела назву Бярозаўка ці Бярозаўка-Гута, затым да 1944 г. – Нёман, пасля вайны – зноў Бярозаўка. З 1968 г. гэта гарадскі пасёлак Лідскага раёна. Каталіцкая капліца была пабудавана тут яшчэ ў 1924 г. (ёсць звесткі навагрудскага ваяводы Несялоўскага аб Гуце, дзе ў 1784 г. была пабудавана капліца). Асобная ж парафія была заснавана ў Бярозаўцы ў 1928 г. дэкрэтам ад 29 лютага за подпісам віленскага арцыбіскупа Рамуальда Ялбжыкоўскага. Касцёл, які змяніў капліцу, пачаў узводзіцца з дрэва ў стылі польскага міжваеннага неабарока на сродкі працоўных шклозавода і яго ўладальніка пана Столе ў 1931 г. ва ўсходняй частцы вёскі. Кансэкравалі святыню ў 1932 г. пад тытулам Спаслання Святога Духа. Святыня ўяўляла сабой аднавежавы велічны храм, накрыты высокім двухсхільным гонтавым дахам з вальмамі над алтаром. Галоўны ўваход пазначала магутная чацверыковая трох’ярусная вежа-званіца пад высокім гонтавым шатром. Парафія на той час уваходзіла ў склад Лідскага дэканата Віленскай архідыяцэзіі і налічвала больш за 1200 вернікаў. У пасляваенны час касцёл, як і шматлікія іншыя святыні Беларусі, быў зачынены, а ў 1954 г., згодна з рашэннем савецкіх улад, – знішчаны: храм разабралі “на хаты”. †

Папа Францішак
    Калі Езус прыняў хрост пакуты ад Яна Хрысціцеля, робячыся салідарным з пакутуючым людам – Ён, які не мае граху і якому не патрэбна навяртанне, – Бог Айцец прамовіў з неба: “Гэта Сын Мой умілаваны, якога Я ўпадабаў” (в. 17). Езус атрымлівае пацвярджэнне Айца Нябеснага аб тым, што Ён быў пасланы Айцом, каб раздзяліць наша становішча, нашую ўбогасць. Дзяліцца – гэта сапраўдны спосаб любіць. Езус не аддзяляецца ад нас, Ён прызнае нас сваімі братамі і дзеліць з намі наша становішча. Так Ён робіць нас разам з сабою дзецьмі Бога Айца. Гэта праяўленне і крыніца сапраўднай любові. Гэта вялікі час міласэрнасці. Ці не здаецца вам, што ў наш час трэба яшчэ больш па-братэрску дзяліцца і любіць? Ці не лічыце вы, што нам усім неабходна больш любові? Не той, якая задавольваецца часовай дапамогай, якая не ўцягвае, не ўключаецца, але той, якая дзеліцца з іншымі, якая бярэ на сябе клопаты і пакуты брата. Які смак атрымае жыццё, калі мы дазволім сябе захапіць Божай любові!
    Папросім жа Найсвяцейшую Панну, каб падтрымлівала нас сваім заступніцтвам у нашым удзеле ў перайманні Хрыста на шляху веры і любові, шляху, пракладзеным праз наш хрост.
   
“Анёл Панскі” са Святым Айцом, 12.01.2014 †

•  У Бразіліі ў цэнтры штата Рыа-Грандэ-ду-Сул, Порту-Алегры, з 7 па 11 студзеня адбываўся нацыянальны сход душпастарства глуханямых. Галоўнай задачай сходу было прыбліжэнне вернікам гэтай спецыфічнай душпастарскай паслугі. Арганізатары спадзяюцца, што сход глуханямых і чуючых асоб паўплывае на лепшае разуменне праблематыкі і яе рэалізацыю. У сустрэчы ўдзельнічалі рэгіянальныя каардынатары і нацыянальнае кіраўніцтва душпастарства глуханямых.
   
    •   У Польшчы ў дарогу вырушыў мабільны канфесіянал, змешчаны ў аўтамабілі. Гэтая ініцыятыва з’явілася ў Кашалінска-Калабжэскай дыяцэзіі і з’яўляецца задумкай калектыва Школы новай евангелізацыі. Акцыя прызначана не для людзей, якія ходзяць у касцёл і не маюць праблем са споведдзю, а наадварот – для тых, у каго ёсць з гэтым цяжкасці. Як падаюць евангелізатары, гэты незвычайны бус можна будзе сустрэць у месцах, дзе збіраецца найбольш людзей, прычым нават не ў адным горадзе, а па ўсёй Польшчы. †