Дэканат Іўе

У 1608 г. дудскае староства знаходзілася ва ўладанні ваяводы віленскага Караля Хадкевіча і, як сведчаць архіўныя дакументы, у гэтым годзе ён выдзяліў на касцёл у Дудах значныя ахвяраванні. Такім чынам, хоць датай заснавання дудскага касцёла і лічыцца 1608 г., атрымліваецца, што ў гэты час святыня ўжо існавала.
    Святыня была нанова адбудавана ў 1712 г. на сродкі мясцовага землеўладальніка Гераніма Зяньковіча і яго жонкі Барбары з Сулістроўскіх. У 1772 г. касцёл рэканструявалі, і ў 1781 г. віленскі біскуп Тамаш Зяньковіч урачыста кансэкраваў святыню пад тытулам Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі.
    Касцёл заўсёды стаяў у цэнтры вёскі, апошні раз быў рэканструяваны ў 1908 г. З таго часу ён уяўляе сабой драўляны залавы аб’ём на каменным падмурку з пяціграннай апсідай, фланкаванай дзвюма квадратнымі сакрыстыямі. Галоўны фасад фланкаваны дзвюма магутнымі чацверыковымі вежамі, якія да пачатку ХХ ст. былі двух’яруснымі і ўвенчваліся чатырохсхільнымі купаламі з заломам пад барокавымі фігурнымі галоўкамі. †

Папа Францішак
    Святы Павел прыгадвае нам: “Бог, будучы багатым на міласэрнасць, у сваёй вялікай любові палюбіў нас, і нас, мёртвых з-за грахоў, ажывіў разам з Хрыстом” (Эф 2, 4–5). Крыж Хрыста з’яўляецца самым галоўным доказам любові Бога да нас: Езус палюбіў нас дарэшты (параўн. Ян 13, 1), гэта значыць, што не толькі да апошняй хвіліны свайго зямнога жыцця, але да існуючых межаў любові. Калі праз стварэнне Айцец даказаў нам сваю любоў, даючы нам жыццё, то праз пакуты Сына Ён даў нам доказ самай высокай пробы: Ён прыйшоў, каб пакутаваць і памерці за нас.
    Пасля смерці і ўваскрасення Езуса “любоў Божая, – кажа св. Павел, – вылілася ў сэрцы нашыя праз Духа Святога, які дадзены нам” (Рым 5, 5). Святы Дух дзейнічае ў Касцёле і такім чынам забяспечвае жывую памяць пра Хрыста. Ён дзейнічае ўсюды, нават па-за Касцёлам, дзякуючы чаму ўзрастае вартасць сапраўднага чалавецтва.
        
Анёл Панскі са Святым Айцом   †

•  У Францыі на Вялікдзень больш за 5 тысяч чалавек прымуць хрост у каталіцкім Касцёле. Гэтая падзея адбудзецца падчас начнога чування. Як падае Канферэнцыя Епіскапату Францыі, колькасць ахрышчаных будзе на 30% большая, чым 10 гадоў таму. Сярод катэхуменаў ёсць як дзеці, так і дарослыя людзі. Гэта жыхары заморскіх тэрыторый Францыі. Некалькі чалавек, як і ў папярэднія гады, – былыя мусульмане.
   
    • У Ватыкане на плошчы св. Пятра ў V Нядзелю Вялікага посту пасля малітвы Анёл Панскі было раздадзена 50 тысяч экзэмпляраў Евангелля. Гэтае кішэннае выданне раздавалі семінарысты рымскіх семінарый, манаскія сёстры з розных супольнасцей і бяздомныя. Падобная акцыя адбылася таксама ў мінулым годзе. Папа часта заахвочвае вернікаў чытаць Евангелле і разважаць словы Хрыста. Святы Айцец сказаў сабраным на плошчы св. Пятра: “Вазьміце іх і насіце з сабой, каб часцей чытаць, чытаць штодзённа. Божае слова – гэта святло на нашай дарозе”. †

Сёння сваю гісторыю распавядае ксёндз Мар’ян Хаменя з Кангрэгацыі святога Арханёла Міхала.

Марыў стаць місіянерам
    Ксёндз Мар’ян паходзіць з Ваўкавышчыны. Нарадзіўся ў вёсцы Сямёнава, быў ахрышчаны ў касцёле Найсвяцейшай Тройцы ў Шылавічах. У канцы 1950-х гадоў сям’я выехала з Беларусі і пасялілася паміж Мальбаркам і Штумам у вёсцы Гасцішава.
    “Нас было чацвёра дзяцей. У нядзелю, памятаю, прачыналіся, калі маці спявала Гадзінкі да Маці Божай. Спявала і гатавала сняданак”.
    Пасля школы малады хлопец вучыўся ў ліцэі ў Штуме. А затым уступіў у манаскі ордэн вербістаў у Пененжне. “Я з дзяцінства хацеў стаць ксяндзом. Гэтае жаданне было ўва мне заўсёды. Я пайшоў да вербістаў, марыў выехаць на місіі ў Папуа–Новую Гвінею”.
    Пасля чатырох гадоў побыту ў вербістаў падчас футбольнага матча сур’ёзна траўміраваў нагу. Перанёс аперацыю, доўгі час не мог хадзіць. А затым была працяглая рэабілітацыя, фізіятэрапія... У ордэне палічылі, што юнак не зможа стаць місіянерам: занадта моцна ўсё перажывае, не хопіць сіл для такой цяжкай працы.
    Пачаў працаваць кіраўніком склада ў Гданьску. †

Хвала Хрысту!
    У чарговы раз вітаю Вас у моладзевай рубрыцы “На скрыжаванні”. Сёння мы паразважаем аб важнасці кропкі апоры, сіле рычага і карысці аднаго пасаджанага дрэўца. Даведаемся, як валодаць сабой і сваімі здольнасцямі.
    Што ж, наперад з Богам!
   
    ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ:
    “Поле – гэта свет, добрае насенне – гэта сыны Валадарства, а каласоўнік – сыны злога духа” (Мц 13, 38)
   Мы прыйшлі ў свет, каб прыносіць добры плён. Людзі “другой культуры” наносяць шкоду, звязаную са зніжэннем ураджайнасці або, у горшым выпадку, з гібеллю пасеваў. Нягледзячы на гэтыя перашкоды, мы нястомна павінны несці ў свет добрае. †

Ноч канфесіяналаў
   Ва ўсёй Польшчы перад Велікоднымі святамі адбылася акцыя вячэрняй споведзі. Гэта напамін вернікам аб духоўнай падрыхтоўцы да Пасхі.
   
   Акцыя споведзі адбылася, між іншым, у Кракаве. Яе дэвізам былі словы: “Святло ў цемры”. У пяці касцёлах ад 21.00 да амаль 2.00 спаведнікі чакалі вернікаў у канфесіяналах.
   
    Гэтая акцыя з’яўляецца таксама выцягнутай рукой для людзей, якія працуюць да позніх вячэрніх гадзін. Гэта таксама шанс прыступіць да споведзі ў цішыні, без спешкі, зазірнуць углыб сябе ў вячэрняй аўры інтымнасці. †

Працаўнікі бальніц, паліклінік і дамоў сацыяльнай апекі Гродзенскай дыяцэзіі сустрэнуцца 11 красавіка ў парафіяльным касцёле Святой Сям’і ў Лідзе.
Сустрэчу арганізуе Душпастарства аховы здароўя г. Гродна.
Пачатак сустрэчы а 10-й гадзіне.
У яе межах запланаваны канферэнцыя, св. Імша, адарацыя Найсвяцейшага Сакраманту і споведзь, час на знаёмства і сумесную гутарку.
Рэлігійная праблематыка сустрэчы будзе звязана з тэмай “Медыцынскія і духоўныя аспекты дэпрэсіі”.
Паведаміць аб удзеле неабходна да 7 красавіка бягучага года па тэлефоне: (8029)884-54-82 (МТС) або (8029)661-14-05 (Velcom) – кс. Мікалай Ціхановіч.
Сустрэча адкрыта для ўсіх зацікаўленых.

Кардынал П’етра Паралін, Дзяржаўны Сакратар Яго Святасці папы Францішка, наведаў 12–15 сакавіка з афіцыйным візітам Беларусь. Ватыканскі іерарх правёў шэраг сустрэч на самым высокім узроўні, асвяціў першы камень будынка Апостальскай нунцыятуры ў Мінску, а таксама атрымаў магчымасць лепш пазнаць жыццё каталіцкага Касцёла ў Беларусі і адносіны паміж дзяржавай і Касцёлам.

Дзяржаўны Сакратар Апостальскай Сталіцы кардынал П’етра Паралін прыбыў у Беларусь з афіцыйным візітам па запрашэнні беларускіх улад. Дзяржаўны Сакратар з’яўляецца галоўным супрацоўнікам Папы ў справе кіравання паўсюдным Касцёлам і прадстаўляе ў пэўных умовах асобу самога Пантыфіка. Гэта другі падобны візіт у сучаснай гісторыі Беларусі: у 2008 г. краіну наведваў Дзяржаўны Сакратар кардынал Тарчызіа Бертонэ. †

Перыяд Вялікага посту з’яўляецца часам пакаяння і навяртання сэрца, часам сталай адданасці Богу. Мы скіроўваем свае позіркі на Укрыжаванага, які дзеля нас адрокся ад усяго і склаў у ахвяру сваё жыццё. Мы прымаем у гэты перыяд розныя пакаянныя практыкі і робім добрыя пастановы, каб ачысціць і захаваць зерне любові, пасаджанае ў нас Хрыстом. Варта таксама ў гэты час пазнаёміцца з гісторыямі святых, якія з’яўляюцца нібы маяком на шляху да паяднання са Збаўцам.

Як прыклад трыумфу Божай любові хацелася б прывесці гісторыю адзінаццаці бласлаўлёных сясцёр мучаніц з Навагрудка, 15-я гадавіна беатыфікацыі якіх прыпала на 5 сакавіка 2015 года.
    Першыя назарэтанкі прыбы-лі ў Навагрудак 4 верасня 1929 г. па запрашэнні б-па Зыгмунта Лазінскага, каб заняцца рэлігійным выхаваннем і навучаннем дзяцей і моладзі. Супольнасць з дванаццаці сясцёр служыла шматнацыянальнаму грамадству горада. У Навагрудку жылі палякі, беларусы, яўрэі і татары, якія стваралі маляўнічае, культурна багатае і гарманічна існуючае грамадства. Дэмаграфія гэтай мясцовасці паспрыяла таму, што паслуга сясцёр мела экуменічны характар. †

Дэканат Іўе

Касцёл пад тытулам святых апосталаў Сымона і Юды Тадэвуша і святой Ганны быў заснаваны тут у 1576 г. па фундацыі князя Альбрэхта Станіслава Радзівіла як філіяльны ад суботніцкай парафіі. Святыня была кансэкравана толькі ў 1704 г. віленскім біскупам Бжастоўскім. Да 1757 г. касцёл абслугоўвалі дамініканцы. Калі знікла старажытная святыня, новы драўляны касцёл быў пабудаваны на сродкі віленскага біскупа суфрагана Тамаша Зяньковіча ў 1770–1775 гадах. Адзначаецца таксама капліца, заснаваная ў 1765 г. у Лаздунах на сродкі старосціны пінскай Ельскай. Пры касцёле дзейнічала школа.
    Некаторыя звесткі падаюць, што апошні драўляны касцёл быў пабудаваны ў 1852 г. на сродкі пана Самуэля Воўка, аднак ён памёр каля 1850 г., а па дакументах, якія захоўваюцца ў парафіі, касцёл быў пабудаваны ў 1853 г. на сродкі ўладальніка Лаздунаў пана Аскара Мілеўскага. Гэта была адносна невялікая святыня на бутавым падмурку з дзвюма сакрыстыямі пры прэзбітэрыі, крытая гонтай і завершаная вежай-сігнатуркай над уваходам і крыжам над алтарнай часткай даху. У святыні было тры алтары: галоўны з абразамі Найсвяцейшай Тройцы і св. Ганны, правы бакавы – св. Антонія, левы бакавы – св. апосталаў Сымона і Юды Тадэвуша. Падлога была цаглянай, хоры над уваходам абапіраліся на чатыры слупы. Каркасная званіца на чатырох слупах стаяла асобна, у ёй змяшчаліся два званы. Касцёльная тэрыторыя была абнесена бутавай агароджай, уваход з вуліцы быў пазначаны цікавай трохпралётнай цаглянай і атынкаванай брамай, зробленай з элементамі стылю барока. †

Папа Францішак
    У перыяд Вялікага посту мы рыхтуемся да цэлебрацыі Вялікадня (Пасхі), падчас якой мы адновім свае хросныя абяцанні. Вандруючы па гэтым свеце, як Езус, і робячы з нашага існавання знак Яго любові да братоў, асабліва самых слабых і самых бедных, мы будуем святыню Бога ў нашым жыцці. Так мы можам многім людзям, якіх спаткалі на сваім шляху, даць магчымасць сустрэчы з Езусам. Але запытайма саміх сябе, ці сапраўды Бог адчувае сябе ў нашым жыцці, як дома? Ці дазваляем мы Яму “навесці парадак” у нашых сэрцах і выкінуць бажкоў (нашы пэўныя паставы і да т.п.), якія, магчыма, глыбока ўкараніліся ў нас?
    Кожная Эўхарыстыя, якую мы цэлебруем з верай, прыводзіць да таго, што мы ўзрастаем як жывая святыня Пана, праз камунію з Яго Целам, укрыжаваным і ўваскрослым. Езус ведае, што ёсць у кожным з нас, і ведае таксама наша самае гарачае жаданне – жаданне, каб Ён у нас пасяліўся, толькі Ён.
        
Анёл Панскі са Святым Айцом, 08.03.2015  †

•  У Паўднёвай Карэі кожны год у сярэднім каля 100 тысяч дарослых прымаюць хрост у каталіцкім Касцёле, што ў адносінах да колькасці вернікаў ставіць гэтую краіну на першае месца ў свеце. Аб дынамічным развіцці хрысціянства ў Паўднёвай Карэі сведчыць факт, што калі ў 1960 г. гэтую рэлігію вызнавала толькі 2% яе жыхароў, то на сённяшні дзень католікам сябе лічыць кожны трэці грамадзянін. Сярод 48-мільённага насельніцтва гэтай краіны католікаў сёння 5,3 мільёны, ці звыш 10%. Колькасць святароў у той жа час павялічылася з 250 да больш за 5 тысяч. У адносінах да колькасці сваіх членаў, паўднёвакарэйскі Касцёл мае больш за ўсё катэхуменаў.
   
    • Хрысціяне ў Чэхіі дадуць прытулак хрысціянскім сем’ям з Сірыі і Ірака. На заклік пад дэвізам: “Брат – гэта больш чым бліжні”, адказала ўжо больш за 1500 сямей, асобных людзей, а таксама цэлых парафій ці збораў, якія выказалі гатоўнасць аказаць дапамогу выгнаным хрысціянскім сем’ям з малымі дзецьмі. Узнік таксама фонд “Generace 21”, які збірае сродкі для бежанцаў, што прыбудуць у Чэхію. Вырашана, што спачатку Чэхія ўдзеліць прытулак 15 сем’ям, але калі гэтая ініцыятыва апраўдае сябе, можна будзе прыняць чарговых праследуемых хрысціян з Блізкага Усходу. †